نه مرادم، نه مریدم، نه پیامم، نه کلامم، نه سلامم، نه علیکم، نه سپیدم، نه سیاهم، نه چنانم که تو گویی، نه چنینم که تو خوانی، نه آنگونه که گفتند و شنیدی. نه سمائم، نه زمینم، نه به زنجیر کسی بسته و برده دینم، نه سرابم، نه برای دل تنهایی تو جام شرابم.
نه گرفتار و اسیرم. نه حقیرم، نه فرستاده پیرم، نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم. نه جهنم، نه بهشتم، چنین است سرشتم.
این سخن را  من از امروز نه گفتم، نه نوشتم، بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم.
حقیقت نه به رنگ است و نه به بو، نه به های است و نه هو، نه به این است و نه او، نه به جام است و سبو، گر به این نقطه رسیدی به تو سربسته و در پرده بگویم، تا کسی نشنود این راز گهر بار جهان را. آنچه گفتند و سرودند تو آنی، تو خود جام جهانی، گر نهانی عیانی، تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی، تو ندانی که خود آن نقطه عشقی، تو اسرار نهانی، همه جا تو، نه یک جای، نه یک پای، همه ای، با همه ای، همهمه ای، تو سکوتی، تو خود باغ بهشتی، تو به خود آمده از فلسفه چون و چرایی. به تو سوگند که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی، در همه افلاک بزرگی، نه که جزیی، نه چون آب در اندام سبویی، خود اویی، بخودآی. تا به در خانه متروکه هر کس نشینی و به جز روشنی شعشعه پرتو خود هیچ نبینی و گل وصل بچینی. به خود آ.